اندرین حجره ام پس از خور و خواب

نیست چیزی انیس غیرکتاب

مه اردی بهشت و لاله به باغ

من در اینجا چو لاله دل پر داغ

دستم آزاد و بسته است دلم

تن درست و شکسته است دلم

سوزد از تاب تب هماره تنم

گونی از آتش است پیرهنم

دهدم دردسر مدام عذاب

بس که بیگاه می پرم از خواب

چشم انداز من زگوشهٔ بام

ناف شهر ری است و شارع عام

های وهو یی که اندرین مأوی است

به خدا گر به محشرکبری است

پر الا لا وگیرودار و غلو

چون گه جنگ رستهٔ اردو

بانگ گردونه های آب فشان

می دهند از غریو رعدنشان

لیک رعدی که بیخ گوش بود

بام تا شام در خروش بود

دم بدم رعد و برق ولوله است

متصل در اطاق زلزله است

من که بودم انیس خاموشی

بود با خلوتم هم آغوشی

از نسیمی که می وزید بدر

می پریدم ز خواب وقت سحر

دور از شهر و در میان گروه

خلوتی داشتم به دامن کوه

از ره کینه بخت وارون کار

بسترم را فکند در بازار

گفته ام در قصیده ای کم و بیش

شرح این های وهوی رازین پیش

نوک خیابان وسیع ترگشته

رفت و آمد سریع ترگشته

گشت گوشم کر از ترنک ترنک

مغزم آشفت از این غریو و غرنک

روزی از روزهای فصل بهار

رعد و برقی عظیم بود به کار

هر زمان برق سخت جنبیدی

بر سر بام ها غرنبیدی

گرچه بد برق و تندری نزدیک

گوش ، بانگش نمی شنید ولیک

زان که گردونه های راهگذر

ره ببستی به غرش تندر

کرده در بیخ گوشم آماده

چرخ گردون هزار اراده

می رود خواب و می پرد هوشم

می کفدمغز و می درد گوشم